Happy new year! Op 13 april is het Nepalese nieuwjaar ingegaan en we leven nu in 2069 (it was the summer of 69...). Een avond waar de cafés later dan 23.00 uur open mochten blijven en de nepali's dansend op de tafel stonden, maar de volgende dag ging het leven weer gewoon door en moest iedereen weer aan het werk. Nepal, een echt Aziatisch land met zijn verkeerschaos en beperkte hygiëne, maar ook van de vriendelijke en behulpzame mensen en natuurlijk van de hoge bergen in de Himalaya. Sinds we na de eerste twee dagen weer gewend zijn geraakt aan de chaos genieten we van dit boeiende en schitterende land.

De eerste tien dagen zijn we in Kathmandu geweest omdat we ons visum voor India moesten regelen. Tussen het wachten door hebben we Kathmandu en zijn vallei ontdekt. Nadat we uitgebreid in de oude stad van Kathmandu hebben rondgewandeld over Durbar Square met zijn paleis en mooie tempels die gewijd zijn aan de verschillende hindoe goden zijn we de omgeving van Kathmandu gaan ontdekken en wel op de ... fiets. Eerst naar Patan, een plaatsje ten zuiden van Kathmandu met nog mooiere tempels en oude authentieke gebouwen dan in Kathmandu. Daarna over de ringweg met de chaos en toeterende auto's, motors en bussen om ons heen naar Pashupatinath. De Hindoe tempel die gelegen is aan een heilige rivier (wij vonden het meer een stroompje dan een rivier). Naast een groot tempelcomplex en een bejaardentehuis (lekker dichtbij) worden hier alle overledenen heengebracht om gecremeerd te worden. Na verschillende rituelen wordt de overledene op een grote brandstapel gelegd en aan de rand van de rivier gecremeerd. Boeiend om te zien dat dood zo'n gewoon onderdeel is van het leven. Zeker als je 100 m. verderop iemand de was ziet doen in dezelfde rivier waar net de stoffelijke resten in zijn geveegd. Daarna op de fiets weer door naar Bodhnath, een boeddhistische stupa waar tibetaanse handelsreizigers vroeger kwamen bidden voor een veilige overtocht door de Himalaya. Na 9 uur op de fiets tussen de chaos en de stinkende uitlaatgassen waren we blij weer terug te zijn op ons dakterras waar we genoten van het schitterende uitzicht over de stad.

De andere dagen zijn we nog naar de monkey tempel geweest, een boeddhistische stupa die uitkijkt over de stad en Bakthapur, een oude stad op 14 km van Kathmandu waar we 1 ½ uur over hebben gedaan om er te komen met de bus. Op de dag dat we hier rondliepen en genoten van de oude tempels en gebouwen was het oudejaarsdag en de dag van de offerings. Dus er werden overal geiten en kippen door de stad geleid die ergens een mooie dood tegemoet gingen.

Na 10 dagen Kathmandu waren we blij dat we de stad uit mochten en de bergen in. Want daar staat Nepal toch ook echt om bekend. Er zijn verschillende trekkings die je kan doen en onder het mom van 'anders hadden we net zo goed in de Franse alpen kunnen blijven' besloten we om de Annapurna circuit tot Jomsom te doen. Een trekking van 12 dagen over een bergpas van 5416 meter hoog. Na vier uur gehobbeld te hebben in de bus kwamen we aan in Besi Sahar, de start van de trek op 820 m. hoogte. Veel mensen namen nog de bus tot het volgende plaatsje maar we besloten om gelijk onze wandelschoenen aan te doen.

De eerste dagen liepen we door een groene vallei met een wilde (en ijskoude) rivier die we regelmatig overstaken met hangbruggen. We overnachtten in 'teahouses', simpele en goedkope accommodatie waar we ook konden eten. Op de vierde dag waren we gestegen tot 2710 m. hoogte en werden we verrast met de eerste hoge witte bergen van 7000 m. om ons heen. Vanaf die dag hebben we continue de witte toppen om ons heen gezien en ook al bleven wij stijgen, de toppen van de bergen om ons heen werden hoger en hoger tot 8000 m. hoogte. Naarmate de dagen vorderden werd de vallei minder groen en ging het over van groene velden, in naaldbomen en uiteindelijk in kale vlakten.

Op de zesde dag voelde Mark zich niet lekker en heeft tijdens de lunch een tijdje gerust, ondanks de rust was hij niet voldoende opgeknapt en hebben we op aanbod van het teahouse achterop de motor verder gegaan tot Manang (3540 m). Gelukkig moesten we in Manang een rustdag nemen om te wennen aan de hoogte en kon Mark weer wat rust nemen. Na de rustdag hebben we twee dagen genoten van de gletsjers en witte toppen die zo dichtbij leken dat we ze 'bijna' konden aanraken. Op de negende dag waren we geklommen tot de hoogte van 4850 m en sliepen we in High Camp. Op de tiende dag zijn we de pass van 5416 m hoogte over gegaan met 50% van het gewone zuurstof niveau. In slow motion hebben we de berg beklommen en het bereiken van de top voelde ook echt als een hoogtepunt. Zeker omdat wij het zonder gids en dragers hebben volbracht.

Na de top volgde nog een pittige afdaling van 1600 meter die we in 3 uur hebben afgelegd en die we nog een paar dagen hebben gevoeld in de knieen en de bovenbenen. We zijn lekker bijgekomen in het Bob Marley hotel in Muktinath (het vaticaan van de hindoes vanwege het samenkomen van vuur, water en aarde). In Jomsom wilde we met de bus weer terug naar Pokhara. Maar toen we voor de derde keer deze reis werden geconfronteerd met een Nepalese staking van de bussen, besloten we om het vliegtuig terug te nemen. Een schitterende vlucht langs het Annapurna gebergte en over groene valleien.

Inmiddels zijn we terug in Pokhara waar we naast een massage ook met een Ultra Light vliegtuig langs de bergen wilde vliegen, maar vanwege het heiige weer kunnen we dat helaas niet doen. We blijven nog een paar dagen in Nepal en daarna gaan we grens over naar India. Maar daarover volgende keer meer.

Groetjes,

Mark en Merit